ကၽြန္မ တုိ ့ငယ္ငယ္ က ႏွလံုးလွ ဆရာဝန္ အင္လန္း ေအာင္

shared Tint Tint Kyi's post.

September 4, 2016

ကၽြန္မ တုိ ့ငယ္ငယ္ က ႏွလံုးလွ ဆရာဝန္
(၁)
အတန္းေဖာ္ သူငယ္ခ်င္း တစ္ဦးကို ျပန္သတိရေနသည္။
အရပ္ပုပု စကား နည္းနည္း တစံုတခု ကို တည္ျငိမ္စြာ စဥ္းစားေနဟန္ ရွိေသာ္လည္း သူက အားကစားသမားေကာင္းျဖစ္သည္။

တကၠသိုလ္ ေကာလိပ္ ေပါင္း စံု အားကစား ျပိဳင္ပြဲ တြင္ သူ က မႏၱေလး ေဆးတကၠသိုလ္ ၏ တာေဝး ခ်န္ပီယမ္ လက္ေရြးစင္ျဖစ္သည္။ တခါတုန္း က မန္းက်ံဳး တပါတ္ ေျပး ျပိဳင္ပြဲ ကို ေက်ာင္း မွာက်င္းပ ရာ သူ ပထမ ဝင္ ၏။ ဒုတိယႏွင့္ နာ ရီ ဝက္ ေက်ာ္ ျပတ္ သည္။ သူမွာ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး။ 

တာေဝး အေျပး ရွင္ အေနႏွင့္ ဒုတိယအမ္ဘီ ( အၾကီး ၊ အငယ္ ) အတန္း ႏွစ္ တန္း ျပိဳင္ရာ သူက ကၽြန္မ တုိ ့ အငယ္တန္း အတြက္ ေရႊတံဆိပ္ မ်ား သိမ္းၾကံဳး ယူေပးသည္။ပူးတြဲ ခ်မ္ပီယမ္ ျဖစ္ခဲ့ေသာ အတန္းျဖစ္ခဲ့ရ ေသာ ေၾကာင့္ မေမ့။ ကၽြန္မ ကေတာ့ သံုးေယာက္ ျပိဳင္ ေသာ ပြဲမ်ား တြင္ တတိယ ရသည္၊ ဒုတိယ လည္း ရသည္။ ေက်ာင္းသား တဦး အတြက္ မေမ့ႏုိင္စရာ၊တကၠသိုလ္ ေန ့ရက္မ်ား ပါ။

သူ က ေမ့ေလာက္စရာ မရွိသူ။ ေဆးေက်ာင္း ဝင္ စ လူ မျမင္ ရခင္ ကပင္ ထူးဆန္း ေသာ သတင္း မ်ား ၾကားရသည္။
အရပ္ ပ်တ္ပ်တ္ ကို အင္လန္းေအာင္ ကို ေဆးတကၠသိုလ္ မႏၱေလး တြင္ ဒုတိယအမ္ဘီမွ စသင္ ေသာ ၁၉၈၁ ေမလ တြင္ ဆံုခဲ့ၾကသည္။သြားေဆးတကၠသိုလ္ မွ ေျပာင္းလာတာ တဲ့။ 

သူ ့၏ တကၠသိုလ္ ဝင္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာတြင္ သူ က သြားေဆးတကၠသိုလ္ သို ့သာ မွီေလာက္သည္ထင္ျပီး ေလွ်ာက္ခဲ့သည္။
တုိင္းရင္း သာ းလူငယ္ျဖစ္ျပီး ရုိးသားဟန္ အျပည့္ႏွင့္ ေမာင္ေက်ာင္းသား ကို ထုိ ေခတ္ က လူေတြ ့စစ္ေဆးခ်ိန္တြင္ လူေလး မင္း အမွတ္ က ေဆးတကၠသိုလ္သိို ့တက္ခြင့္ရွိသကြဲ ့၊ မင္း မ်ား စိတ္ဝင္စား လွ်င္ မႏၱေလး ေဆးတကၠသိုလ္တြင္ တက္ေရာက္ရေအာင္ စီစဥ္ေပး မကြဲ ့ ဟု လူၾကီး မ်ား က ေမးၾကရာ သူ ့ဆႏၵ ျဖင့္ ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။

ထုိစဥ္က အေျခခံပညာ အထက္တန္း၊ ေဒသေကာလိပ္ ပႏွစ္ ၊ ဒုႏွစ္ ထုိ သံုး ႏွစ္ အမွတ္ေပါင္း ပ်မ္းမွ် ကို အမ်ားအနည္း စီကာ တကၠသိုလ္ဝင္ခြင့္မ်ား ေလွ်ာက္ရသည္။ ေဒသေကာလိပ္ ပႏွစ္ တြင္ သိပၸံ ၊ ဝိဇၨာခြဲ ျပီး ေနာက္ထပ္ သိပၸံ သခ်ာၤ၊ သိပၸံဇီဝ ထပ္ခြဲ၊ ဝိဇၹာ သခ်ာၤ ႏွင့္ဝိဇၨာ ရုိးရုိး ထပ္ခြဲ ကာ တခု ကိုသာ ေလွ်ာက္ရသည္။ ဒုတိယႏွစ္တြင္ လုပ္ငန္း အတတ္ပညာ တခု ကို ေရြးရသည္။ ေမြးျမဴေရး၊ စုိက္ပ်ိဳးေရး၊ရုပ္ရွင္လုပ္ငန္း ၊ စားေသာက္ကုန္ စသျဖင့္။ ထုိ ႏွစ္မ်ား ကို ျဖတ္ေက်ာ္ျပီး ကခ်င္ျပည္နယ္ သား ကို အင္လန္ေအာင္ တစ္ေယာက္ မႏၱေလး ေဆးတကၠသိုလ္ သို ့ေရာက္ရွိလာျခင္းျဖစ္သည္။ ဗထူး ေဆာင္ ၊ ေအာင္ဆန္း ေဆာင္ တြင္ အျခားေဆးေက်ာင္းသားမ်ား နည္းတူ အေဆာင္ေနခဲ့သည္။

ထုိ လူငယ္ေလး အေၾကာင္း ကို ေျပာ စရာ ျဖစ္သြားခဲ့သည္ကို မွတ္မိသည္။ အလြန္ နာမည္ၾကီး ေသာ ဇီးကြက္စိန္ အမည္ရွိ
ေညာင္ဦးဘက္ မွ အရပ္ (၇)ေပ ေက်ာ္ရွည္ေသာ အမ်ိဳးသမီး ကြယ္လြန္ျပီး ေနာက္ အရိုးစု ကို ခ်ိတ္ဆြဲ ထား ရာ မန္း ေဆး ၏ ခႏၶာေဗဒ ျပတိုက္ အတြင္း သူ ့ကို ေမးသည္။ အမ်ား စု က သိေသာ္လည္း သူ က မသိပါတဲ့။ မၾကားဘူး ပါတဲ့။ သို ့ေသာ္
စာ မညံ့ပါ။ ထူးခၽြန္ အဆင့္ မဟုတ္သည့္တုိင္ အတန္း တုိင္း စာေမးပြဲတုိင္း ေအာင္သည္။ ေတာ္သည္။

(၂)
ကၽြန္မ လည္း ဒုတိယအမ္ဘီ အျပီးတြင္ ရန္ကုန္ ေဆးတကၠသိုလ္ (၁) သို ့ေျပာင္းခဲ့ရာ၊ သူငယ္ခ်င္း မ်ား ႏွင့္ ေဝးခဲ့ရသည္။ သို ့ေသာ္ေနာက္ ငါး ႏွစ္ အလုပ္သင္ ဆရာ ဝန္ အျပီး တြင္ အင္လန္းေအာင္ ေျမေအာက္ ေျမလွ်ိဳး သြားခဲ့ေၾကာင္း ၾကားခဲ့ရသည္။ 

ထုိ သတင္း ေသခ်ာသည္ ကို ၁၉၈၉ ခုႏွစ္ ျမစ္ၾကီး နား လက္ေထာက္ဆရာဝန္ ျဖစ္ေသာအခါ ကၽြန္မ သိရသည္။
ကၽြန္မ ၏ လက္ေထာက္ဆရာဝန္ ဘဝ ပထမ ဆံုး တာဝန္ သည္ ကခ်င္ ျပည္နယ္ ျမစ္ၾကီးနားေဆးရုံ ျဖစ္လုိ ့ပါ။
ျမစ္ၾကီးနားတြင္ မႏၱေလး ေဆးတကၠသိုလ္ ဆင္း ဆရာဝန္ သူငယ္ခ်င္း မ်ား ျဖစ္သည့္ထြန္းထြန္းပုိင္၊ ဂ်ာေအာင္၊ ဘရန္ ေအာင္ တုိ ့ႏွင့္ ေတြ ့႕ရသည္။ ျမစ္ဆံု အထိ သြားလုိ ့မရေသး ခ်ိန္ သူ တို ့က ကၽြန္မ ကို ကရိန္ေနာလုိက္ပို ့ၾကသည္။ ထုိစဥ္က ဘရန္ ေအာင္က အင္လန္းေအာင္ ရွိေနလို ့သူ က သြားစရာမလို တာဟု ကၽြန္မ ကို ေျပာသည္။ ကၽြန္မ တုိ ့မွာ ဘက္ ႏွစ္ ဘက္ မရွီ၊အင္လန္း ေအာင္ ရွိသည့္ဘက္ က လည္း ကိုယ့္ရန္သူ မဟုတ္။ အားလံုး မိတ္ေဆြ ေတြ ခ်ည္းျဖစ္သည္။ သို ့ေသာ္ မိတ္ေဆြရန္သူ ခြဲ ျခားကာ ဘက္ခြဲ ေန ၾကသည္ ကို သိလုိက္ရသည္။ ေၾသာ္ ဒါက ႏုိင္ငံေရး ျဖစ္ေန ပါေရာ့လား။
ေဆးရုံဆုိ တာက ဘက္ခြဲ လုိ ့မရ။ အားလံုး ကို လုပ္ေပး လုိက္သည္။ အေရာင္မရွိ။ တခါ က အမ်ိဳး သမီး မီးယပ္သားဖြား
ေဆာင္ တြင္ မိန္းမ ကို သတင္းလာေမးသူ ႏွင့္ ေဆးရုံမွ အထြက္ တြင္ ေနာက္မွ လိုက္လာေသာ အဖြဲ ့ႏွင့္ အခ်င္းခ်င္း
ပစ္ခတ္ သလုိ ျဖစ္ခဲ့ဘူး သည္။ 

ကခ်င္ ျပည္နယ္ တြင္ ကၽြန္မ က ႏွစ္ ႏွစ္သံုးလ အလုပ္လုပ္ခဲ့ သည္။ သို ့ေသာ္ အင္လန္း ေအာင္ သူငယ္ခ်င္း ပါလုိ ့
ဟုိဘက္ က လာေခၚရင္ ေျပာျပစ္မယ္ လုိ ့စိတ္ကူးထား သည္။ ဘယ္သူ မွလည္း လာမေခၚၾကပါ။
ပါဂ်ိဳ နား ေဖာ့တုိက္ပြဲ မ်ား ၊ မိုင္းထိလူနာမ်ား ႏွင့္ ေဆးရုံတြင္ စည္ကားေနသည့္အခ်ိန္ မ်ား မေမ့ႏုိင္။ ေဆးရုံ အေၾကာင္း ကို ေတြးမိလွ်င္ (၃) လ မျပည့္ေသး ခင္ ေသြး လွဴ ခ်င္ ေနေသာ အလုပ္သမား ခြန္ဂ်ပ္ ကို မေမ့။
ရင္ခြဲ ရုံ ေစာင့္ တာ ဝန္ကို တသက္လံုး ထမ္းခဲ့ ေသာ ဦးေလး ၾကီး က ပင္စင္ ဆုိ တာ နားမလည္၊ ပင္စင္ ယူ ျပီး အနားေပး လုိက္သည့္တုိင္ ည(၉) နာရီ ဆုိ လွ်င္ အေရးေပၚ သို ့ေရာက္လာျပီး ရင္ခြဲ ရုံ ေသာ့လာေတာင္းသည္။ သူ အလုပ္လုပ္ခ်င္ေနေသး သည္။ စစၥတာ နားလည္ေအာင္ရွင္း ျပသည္။ မရ။ အိမ္မွာ သူ ့အဖြား ၾကီး တစ္ေယာက္ထဲရွိတာကို စိတ္မပူ ၊သူ အလုပ္လုပ္ ခ်င္ ေနတာ၊ မလုပ္ရမွာကိုသာ စိတ္ပူေနသည္ကို ေတြ ့ရ။ သိတ္ သစၥာရွိၾကသည္။

မီးမလာလွ်င္ မီးစက္ ႏွင့္ခြဲ ယံု ေပါ့။ လူနာလွည့္ၾကည့္လွ်င္ အားျပန္သြင္း လုိ ့ရေသာ လက္ဆြဲ မီးအိမ္ေတြႏွင့္ေပါ့။ အိပ္ေနတုန္း ေဆးရုံ ကား လာေခၚ လွ်င္ လုိက္သြားခဲ့သည္အမွန္ပင္။ ညသန္း ေခါင္ လည္း ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့။ ဝန္ထမ္း ေန အိမ္ ေရွ ့ပါတ္လည္ က်င္း တူးထားသည္ ကေတာ့ အခ်ိန္မေရြး ပတ္ေျပး ရန္ က်င္းမ်ား ပင္ျဖစ္သည္။ 

ထုိ အခ်ိန္ အခ်င္းခ်င္း တပ္မေတာ္ ႏွင့္ ေကအိုင္ေအ ႏွင့္ ပစ္ခတ္ၾကသည္။ ႏွစ္ဖက္ စလံုး ၏ ေဆးမွဴး မ်ား မွာ ကၽြန္ မတုိ ့သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ အစ္ကို ၾကီးမ်ား ျဖစ္သည္။ အစ္ကို မ်ိဳးျမစ္ ေအာင္ က တုိက္ပြဲ တစ္ခု အျပီး ပစၥည္း သိမ္းရာ
ခြဲစိတ္ကု စာအုပ္ Bailey and Love ဆုိ ေသာ Henry Hamilton Bailey ေရး ေသာ စာအုပ္ၾကီး ကို စခန္းသိမ္း တုိ္က္ပြဲ
အျပီးေတြ ့ခဲ့ရျပီး ပိုင္ရွင္ ျဖစ္သူ အင္လန္း ေအာင္ ဆုိင္း ထုိး ထားသည့္အတြက္ အစ္ကိုၾကီး မွာ ရင္ထုမနာစိတ္မေကာင္း
ျဖစ္စြာ ကၽြန္မ တုိ ့ကို ျပန္ေျပာခဲ့သည္။ 

သူ ကေတာ့ ေကအုိင္ေအဘက္မွ ဒဏ္ရာရသူ မ်ားအတြက္ ႏွလံုးလွ ဆရာဝန္ ျဖစ္မွာ ပါ။

(၃)
ႏွစ္ အတိအက် မမွတ္မိေတာ့ေသာ အခ်ိန္ ၊ ခန္ ့မွန္းေျခအားျဖင့္ ကၽြန္မ တုိ ့တေတြ ဆရာဝန္ ျဖစ္ျပီး ေျခာက္ႏွစ္ ခန္ ့တြင္
သူ သတင္း ျပန္ၾကား ရသည္။ ထုိအခ်ိန္ တြင္ ကၽြန္မ က ရန္ကုန္ သို ့ျပန္ေရာက္ေနပါျပီ။ 

တပ္မေတာ္ ထုိး စစ္ ေတြ အတြင္ း သူ လည္း လူနာ စခန္း ႏွင့္အ တူ ေျပး ၾကပါသည္။ 

တစ္ၾကိမ္တြင္ သူ ႏွင့္ လူနာ ၁၅ ဦးခန္ ့ နားေန ေသာ စခန္း မွာ ေခ်ာင္းေရ မေမွ်ာ္လင့္ပဲ ျမင့္တက္လာသည္။
ေျပးႏုိင္သည့္လူနာေတြ က ေျပး ၾကသည္။

မေျပး ႏုိင္ေသာ လူနာ ေတြ ကို သူ ကိုယ္တုိင္ ထမ္း ကယ္ သည္။ အေျပး ခ်မ္ပီယမ္ သူ အတြက္ မေျပး ပါ၊
မေျပး ႏုိင္ေသာ ဒဏ္ရာရမ်ား အတြက္ သူ ေျပးပါသည္။ ထမ္း ျပီး ေျပး ပါသည္။

ေတာင္ေပၚ မွာ ေတာထဲမွာ အသြား အျပန္ အေခါက္ေခါက္ သယ္ျပီး ပို ့သည္။
တစ္ေခါက္ျပီး တစ္ေခါက္ သယ္သည္။ လူကိုယ္တုိင္က မူ အာဟာရ ရွိတာစား၊ မီး ႏွင့္ခ်က္ လုိ ့ရသည္မဟုတ္။
တုိက္ ပြဲ ေတြ ကဆက္တုိက္ ၊ ဒဏ္ရာရသူ မ်ား ကို မနားတမ္း ေဆးထည့္၊ ခြဲစိတ္ ေပးခဲ့သည္။
သို ့ေသာ္ ထုိ ေန ့က ေတာ့သူ မႏုိင္ေတာ့ပါ။
ေနာက္ဆံုးလူနာ ေဘးကင္း ေအာင္ ပို ့ေပး ျပီး သည္ ႏွင့္ သူ အားတင္းထား သမွ် ေလွ်ာ့ၾကသြားသည္။
ေခ်ာင္းေရ အရွိန္ အဟုန္ ကို သူ ဘယ္လို မွ မထိန္း ထား ႏုိင္ေတာ့ပါ။
သြားခဲ့ျပီ။ အေကာင္းဆံုး ၾကိဳးစားခဲ့ပါသည္။ ေလာက ၾကီး က သိပါသည္။
အဖ ဘုရားသခင္ သိပါသည္။
လူနာေတြ အားလံုး လြတ္ ေအာင္ သယ္ခဲ့သည္။
လူနာေတြ လြတ္ ေျမာက္ေရး က အဓိက
သူ က အေျပး ခ်မ္ပီယမ္၊ အစြမ္း အျပည့္ရွိသူပါ။ သို ့ေသာ္ သူ ့အတြက္ အရင္ မစဥ္းစားခဲ့ပါ။
ေခ်ာင္းထဲကို လမ္း မေလွ်ာက္ ႏုိင္တဲ့ ဒဏ္ရာရေန တဲ့ကၽြန္ေတာ့္လူ နာေတြ ဘယ္လုိမွ ပါမသြားေစရ။
ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္းဆံုး အားထုတ္မည္။
အင္လန္းေအာင္ ဆုိ တာ အဲသလုိ လူ
ႏွလံုးလွဆရာဝန္၊ သစၥာ ၾကီးမားသူ
သူ ့အသက္ကို မငဲ့စတမ္း ေဆာင္ရြက္ ခဲ့ေသာ သူ ့၏ ေနာက္ဆံုး ေန ့မ်ား။
ေနာက္ဆံုး အခ်ိန္မ်ား။
လူနာ အားလံုး ေရ စီးေဘး မွ လြတ္ေျမာက္ခဲ့သည္။
သို ့ေသာ္ သူ ကမူ လြတ္ေအာင္ မရုန္း ႏုိင္ေတာ့၊ ေနာက္ဆံုး လူနာ အတြက္ သယ္ ျပီး သည္ႏွင့္ မရုန္း နုိင္ေတာ့ပါ။
ေမ်ာပါသြားခဲ့သည္။

(၄)

စစ္ဆုိ တာ က အခု ခ်ိန္ ထိ မျပီးဆံုး ႏုိင္ေသး။
သူ ့ကို သတိရေနသည္။
ယေန ့အခ်ိန္ တြင္ အင္လန္း ေအာင္ ဘာေျပာ မလဲ ကၽြန္မ စဥ္းစား ၾကည့္သည္။
သူ ေျပာခ်င္ တာကို ကၽြန္ မ သိေန သည္ ဟု ကၽြန္ မ ထင္သည္။
အလြန္ရုိးသား ေသာ ၊ အလြန္ သစၥာ ၾကီးေသာ ၊ အလြန္ ၾကိဳးစား ေသာ၊
အင္လန္း ေအာင္ေပါင္း မ်ား စြာ ကၽြန္မ တုိ ့ဆံုး ရွဳံး ခဲ့ရျပီျဖစ္သည္။
အင္လန္းေအာင္မ်ား စြာ ျဖစ္ နုိင္ခြင့္ ရွိသည္။

ျပည္တြင္း စစ္ မ်ား ရပ္စဲ ပါေစ၊
အင္လန္း ေအာင္ လို လူေတြ မဆံုး ရွဳံး ပါရေစ ႏွင့္။
ညီလာခံ မွာ စကား ေတြ အမ်ား ၾကီး ေျပာၾကတာ ေရဒီယုိ ထဲမွ ၾကားရသည္။ သူတို ့ကို အင္လန္း ေအာင္အေၾကာင္း ေျပာျပခ်င္သည္။
သူ ရွိခဲ့လွ်င္ အင္လန္း ေအာင္ဘာေျပာမည္နည္း။
သူ ငယ္ခ်င္း ရွင္လ်က္ ေတြ ့ရလွ်င္ ေမးလုိက္ ခ်င္သည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

တင့္တင့္ၾကည္
၃-၉-၂၀၁၆


.


ထပ္ရွယ္လိုက္တယ္ခင္ဗ်.. https://goo.gl/BHFYdMတစ္လ တစ္ခါေလာက္ ျပန္ဖတ္ရင္း၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရး သတိရေစခ်င္ပါတယ္။ အင္လန္းေအာင္ IMM မန္းေဆးတကၠသိုလ္ (ေရွ႕တန္း-၀ဲအစြန္).၊ သူ႕အေၾကာင္း ႏွင့္ ျပည္တြင္းစစ္ လူေတာ္လူေကာင္း မ်ားစြာ ဆံုးရံႈးမႈကို.. ေဒါက္တာတင့္တင့္ၾကည့္ ေနျပည္ေတာ္ ကုတင္၁၀၀၀ ေဆးရံု ၏ ေၾကးမံုသတင္းစာ တြင္ေဖာ္ျပေသာ ေဆာင္းပါး.. https://goo.gl/fffknZ  (Update: 4-Aug-2018)